Irene's dochter is geslaagd! En dat betekent dat ze binnenkort op kamers gaat. Niet alleen spannend voor dochterlief, als moeder zijnde levert het ook heel wat slapeloze nachten op.
Jippie! Marit is geslaagd voor haar VWO. De champagne ontkurkt en thuis een feestje gevierd. Even lekker uit eten met haar vader, stiefvader, haar moeder en de rest. Dronken worden met haar vrienden en daarna op naar de volgende fase!
In haar eentje naar the Big City
‘Amsterdam, here I come!’ Dat zal Marit ongetwijfeld hebben gedacht. Mijn gedachten waren meer; ‘Shit, het gaat echt gebeuren!’ Maar dat laat je natuurlijk niet merken als moeder. De pret voor haar wilde ik zeker niet bederven en dus gingen we met z’n allen op zoek naar een kamer. Want met de trein iedere dag, dat is gewoon geen doen. Elke dag een uur en twintig minuten heen en weer. Moet er zelf niet aan denken. Nee, de enige optie is een kamer in Amsterdam of Amstelveen. Al snel kwamen we er achter dat Facebook de oplossing is. Daar heb je allemaal oproepen staan door campus eenheden of studentenhuizen. De meest gekke oproepen komen voorbij om maar nieuwe kamergenoten aan te trekken. (Dus hebben jullie binnenkort een uitwonende dochter of zoon en zijn jullie op zoek naar een plekje, zoek vooral op Facebook! Geldt voor elke stad en/of universiteit, zo is mij verteld.)
De zoektocht naar een kamer
Met z’n allen dus Facebook rondstruinen. Al snel kwam er een campus voorbij die haar wel aansprak. Marit reageerde en kreeg al direct een uitnodiging om te hospiteren. “Moeten we je brengen?”, vroeg ik. “Nee mam, ik ga zelf met de trein. Straks moet ik het ook allemaal zelf doen”. Heerlijk dat jij je kind zo lekker zelfstandig heb opgevoed. Pluk je nu de vruchten van, moet je maar denken. En dus zette ik Marit, met een bonzend hart en ook veel trots op de trein naar Amsterdam Zuid. Ze ging hospiteren op Campus Uilenstede. Het echte leven gaat beginnen. Om half acht ’s avonds moest ze daar zijn en ze zou de laatste trein terug nemen, want er was na afloop een borrel. Tuurlijk… Studentenleven moet je direct dan maar ondervinden niet waar? Ze had in de trein terug al vrij direct een berichtje gehad dat ze het niet was geworden. Teleurgesteld was ze wel. Dat wordt gewoon doorzoeken dus.
Ze heeft een kamer in A-dam!
Vrij snel kwam ik via een Facebook een eenheid tegen, die werkelijk op haar lijf geschreven was. Jongelui die voor de Formule 1 thuis bleven, meiden die ook van dansen en zingen hielden en altijd in waren voor een feestje. Perfect voor Marit dacht ik. Dus ik vloog de trap op en riep ondertussen luid naar boven; “Marit, ik heb wat voor je gevonden! Deze moet je aanschrijven, past perfect bij jou. Ze lijken wel wat op jouw vriendengroep van thuis.” Het leek Marit inderdaad wel wat en weer klom ze in de pen. Niet veel later kreeg ze weer een uitnodiging van de desbetreffende eenheid. Dit keer koos ze eieren voor haar geld en had ze gevraagd Jack om met haar mee te gaan naar Amsterdam met de auto. De treinreis was ze nu al zat. Dus hup de auto in met ‘stief’ vader en weer op weg richting Amsterdam. Na het hospiteren belde ze mij al in de auto op. “Mam”, gilde ze in mijn oor, “ik heb een kamer! Ik ben het geworden!” Zo super blij voor haar, maar ik kreeg even een brok in mijn keel.
Nu heeft ze dus een kamer gevonden. Vlak bij de VU. Mooier kan het niet. Zo fijn voor haar. En ik… Ik heb vanaf die tijd af en toe last van slapeloze nachten gehad. Ze gaat namelijk elf hoog wonen en krijgt daar een kamer met balkon. Aangezien ik ontzettende hoogtevrees heb, heb ik alle doemscenario’s geschreven en verfilmd in mijn hoofd. Over het algemeen zijn dat vooral horrorfilms en dat is niet echt mijn genre zeg maar.
En de was?
Nu eerst maar afwachten wanneer ze de sleutel krijgt. Bovendien: gaat ze daar dan ook zelf de was doen? Of wordt dat elk weekend bij mij gedropt? Gelukkig heb ik een heerlijk wasmiddeltje waar ik álle vieze pubergeuren mee wegwas!
Liefs,
Irene
P.S. benieuwd hoe dit afloopt? Blijf op de hoogte van Irene's avonturen in de volgende blog!
